Św. Rita z Cascii - patronka duszpasterstwa

O NAS:

Plagą naszych czasów są rozwody. Dotyczy to również małżeństw katolickich. Osoby po rozwodzie często wchodzą w nowe związki, już tylko cywilne. Kościół nawołuje, by osoby z takich związków obejmować troską duszpasterską (Dyrektorium Duszpasterstwa Rodzin, Warszawa 2003, s. 54-55, Współobywatele i domownicy Boga (Ef 2, 19). Dokument końcowy IV Synodu Duszpasterskiego Archidiecezji Łódzkiej, Archidiecezjalne Wydawnictwo Łódzkie, Łódź, s. 164-166). Wyrazem takiej troski Kościoła o małżeństwa i rodziny na różnym etapie funkcjonowania, trudnych sytuacji życiowych jest tworzenie duszpasterstw małżeństw niesakramentalnych, które integralnie należą do duszpasterstwa rodzin w sytuacjach

szczególnych.

Duszpasterstwo małżeństw niesakramentalnych archidiecezji łódzkiej powstało pod koniec lat 90-tych XX w. Inicjatorem był o. Kazimierz Kraśniewski SI. Kontynuował rozwój duszpasterstwa w całej archidiecezji ks. prob. Krzysztof Janiec. Nasza wspólnota pod patronatem św. Rity z Cascii liczy kilkadziesiąt par. Spotkania odbywały się raz w miesiącu według programu: Eucharystia, modlitwa, katecheza, spotkanie przy „herbatce”. Charakter rotacyjny grupy sprawia, że wymiana osób jest częsta.

W literaturze przedmiotu duszpasterstwo małżeństw niesakramentalnych obejmuje i dotyczy związków dwóch rodzajów sytuacji:

małżonków rozwiedzionych po ślubie kościelnym, którzy zawarli drugie małżeństwo cywilne, małżeństw wyłącznie cywilnych nie mających przeszkód prawnych do zawarcia ślubu kościelnego.

W 2018 roku z woli ks. kard Grzegorza Rysia, duszpasterzem zostaje ks. Dominik Lubiński. Od 2018 - 2022 roku spotkania odbywały się 1 raz w miesiącu w parafii Trójcy Przenajświętszej, św. ap. Piotra i Pawła, św. Stanisława Biskupa i męczennika na Stokach w Łodzi. Ze względu na ogromne potrzeby podobne wspólnoty od 2018 roku powstały w Piotrkowie Trybunalskim, Bełchatowie, Tomaszowie Mazowieckim.

CELE:

a) w kontekście podobnych wspólnot z całej Polski podejmujemy trud towarzyszenia sobie nawzajem i rozeznawania działania łaski, rozwoju wiary i miłości pośród ograniczeń. Bardzo istotna w specyfice tej grupy jest opieka duszpasterza, który stanowi gwarancję rzetelnego przekazu nauczania Kościoła, światło wiary oraz współczującą i delikatną obecność w logice inkluzji.

b) realizujemy program nauczania Kościoła w tej specyficznej grupie rodzin, której więź małżeńska rozpadła się z różnych powodów. Aspekt katechetyczny i formacyjny dotyczy zagadnień z teologii dogmatycznej, prawa kanonicznego, psychologii rodziny, psychologii wychowawczej, teologii duchowości. W ciągu roku liturgicznego organizowane są rekolekcje, pielgrzymki, dni skupienia (strona internetowa). Duży nacisk w naszej wspólnocie kładziemy nie tylko na element przeżyciowy, aktu wiary i miłości (choć sam w sobie istotny, to jednak niewystarczający), ale na aspekt treściowy. Nie ma pomocy, która wspiera, integruje, towarzyszy, jeśli brakuje podejścia integralnego do prezentowanych treści, tak jak np. nie ma odnowy charyzmatycznej bez oparcia na silnym fundamencie teologii biblijnej, dogmatycznej, w jedności z Magisterium Kościoła. W tej naszej wspólnocie chodzi o to, by uniknąć z jednej strony stygmatyzacji, logiki wykluczenia, a z drugiej, ukazać miłość Chrystusa i Kościoła, delikatną i wrażliwą, bez negowania komponentu rozeznania w prawdzie skomplikowanych naszych sytuacji. Trzeba zawsze brać pod uwagę aplikację normy ogólnej do określonego przypadku i na zasadzie prawa stopniowalności, a nie stopniowalności prawa dostosowywać podane treści. Kościół jest matką, która zawsze nas przyjmuje, troszczy się z miłością, wspiera nas na drodze życia i Ewangelii pozwalające na zrealizowanie ideału w pełniejszy sposób.

c) współpracując z duszpasterstwem rodzin naszej archidiecezji oraz archidiecezjalnym Studium Życia Rodzinnego w ramach uwrażliwienia wszystkich na specyfikę, formę i zakres tej wspólnoty, nasze duszpasterstwo prowadzi wykłady dla diecezjalnych doradców życia rodzinnego na temat: „Towarzyszenie duszpasterskie małżeństwu i osobom w sytuacjach nieregularnych”.

d) uczymy się rozeznania według takich mistrzów jak: Ignacy Loyola, Baldwin z Canterbury, kard. Schonborn itd. Analizowaliśmy adhortację: Familiaris Consortio, Amoris Laetitia, dokument zespołu pastoralnego z Buenos Aires, który jako komentarz do rozdz. VIII „Amoris Laetitia”, został włączony do oficjalnego nauczania Kościoła.

f) rzetelne rozeznanie naszej sytuacji uświadomiło nam, że stopień odpowiedzialności nie jest taki sam za każdym razem i potrzeba uwzględnienia złożoności naszych sytuacji rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach cywilnych.

g) uświadamiamy sobie, że w procesie rozeznania nie może zabraknąć przeprowadzenia rachunku sumienia, obiektywnej analizy sytuacji dzieci, prób i możliwości pojednania, uwzględnienia konsekwencji nowej relacji wobec pozostałej rodziny i lokalnej wspólnoty wiernych. To ma prowadzić do udzielenia na drodze kościelnego procesu sądowego odpowiedzi na pytanie, czy można stwierdzić nieważność pierwszego związku małżeńskiego.

h) mamy świadomość tego, że duszpasterskie rozeznanie polega także na odpowiedzi w sumieniu przed Bogiem: czy my jako osoby żyjące w nieuregulowanych związkach zachowujemy wierność, poświęcamy się dla dzieci, angażujemy się w życiu chrześcijańskim, będac świadomym nieprawidłowości swego związku i życia w grzechu, pragniemy zmienić sytuację, w której się znajdujemy, lecz nie mogą tego uczynić bez zaciągnięcia kolejnej winy.